---

Pre-Columbiaanse periode

Vóór de komst van de Spanjaarden, die plaatsvond in de eerste helft van de 16e eeuw, werd het gebied dat overeenkomt met de zogenaamde provincie Padilla, bevolkt door de etnolinguïstische groep Chimila, die een territoriale indeling vormde die in twee gebieden was verdeeld: in het noorden, de regio del Cacique Euparí en in het zuiden de laagvlakte van Chiriguaná. De Chimilas behoorden tot de grote Chibcha-familie.

Spaanse kolonisatie

Valledupar werd op 6 januari 1550 gesticht door de Spaanse veroveraars Kapitein Hernando de Santana en Juan de Castellanos. Voor de oprichting van de stichting koos de Spaanse kapitein het noordelijke deel van de Upar-vallei, omringd door de Guatapurí-rivier, wat in het Chimila "koud water" betekent. Valledupar werd in 1560 als parochie opgericht.

Onafhankelijkheid

Op 4 februari 1813 verklaarde Doña María Concepción Loperena de Fernández de Castro de stad onafhankelijk van het Spaanse juk.

Valledupar werd opgericht als hoofdstad van de provincie Valledupar in overeenstemming met wet 15 van 1850, en werd verheven tot hoofdstad van het departement Valle de Upar van de federale staat Magdalena in overeenstemming met de wet van 29 december 1864. Toen de politieke verdeeldheid werd geherstructureerd -beheerder van de Colombiaanse eenheidsstaat, het werd opgericht als een gemeente van het departement Magdalena volgens verordening nummer 57 van 1915, waarin de uitbreiding en limieten werden vastgesteld.

Toen het departement Cesar werd opgericht bij wet 25 van 1967, werd Valledupar gekozen als hoofdstad.

De kapucijner monniken waren degenen die de stad doopten met de naam Stad van de Heilige Koningen van de Upar-vallei, dus opgericht ter ere van de koningen, omdat de oprichting van Valledupar samenviel met de dag (6 januari).



Valledupar is de hoofdstad van het departement Cesar, Colombia. Het is gelegen in het noordoosten van de Colombiaanse Caribische kust, aan de oevers van de Guatapurí-rivier, in de vallei van de Cesar-rivier die wordt gevormd door de Sierra Nevada de Santa Marta en het Perijá-gebergte.

De stad is een belangrijk centrum voor landbouw, agro-industriële en veeteelt in de regio tussen het noorden van het departement Cesar en het zuiden van het departement La Guajira. Het is ook een van de belangrijkste muzikale, culturele en folkloristische epicentra van Colombia, aangezien het de bakermat is van vallenato, het populairste muziekgenre van het land en momenteel een symbool van de Colombiaanse muziek. Jaarlijks trekt duizenden bezoekers uit Colombia en het buitenland tijdens het Vallenata Legend Festival, het hoogste vallenato-evenement.

Valledupar dankt zijn naam aan het geografische ongeval waar de stad is gebouwd, de vallei van de Cesar-rivier, die naar het zuiden loopt tussen de Sierra Nevada de Santa Marta en de Serranía de Perijá om uit te stromen in de Magdalena-rivier, en Eupari, de naam van het opperhoofd van de etnische groep Chimila die de regio regeerde toen kapitein Francisco Salguero arriveerde, een Spaanse veroveraar die het gebied ter ere van hem noemde. De naam werd later door schriftgeleerden en veroveraars tijdens het Spaanse koloniale tijdperk afgekort tot Valle D´Upar, totdat de naam Valledupar officieel werd.

De stad Valledupar ligt op een vlakte aan de voet van de zuidoostelijke helling van de Sierra Nevada de Santa Marta. Het stedelijk gebied heeft een noord-zuid lengte van 8,3 km en een oost-west lengte van 6,2 km. De stad heeft zich sinds haar ontstaan ​​in het westen, noorden en zuiden ontwikkeld en wordt in het oosten begrensd door de Guatapurí-rivier.

De centraal-oostelijke zone vormt de primitieve kern en vormt momenteel het commerciële en dienstencentrum, met Calle 16 als centrale as.

De woonsectoren van de lagen 1 en 2 zijn gelegen in het zuiden en zuidwesten, de lagen 3 en 4 in de middelste zone, het uiterste zuiden en het noordwesten; en lagen 5 en 6 in het noorden en noordoosten.

De zuidwestelijke sector is momenteel in ontwikkeling, dankzij de exploitatie van de universiteitscampus van de populaire universiteit van Cesar sinds 1998; de wegas van dit gebied bestaat uit diagonaal 21 of Avenida Fundación.

Valledupar is, gezien zijn breedtegraad, gelegen in de zone van tropische domeinen, waar de algemene kenmerken van het klimaat hoge temperaturen en een kleine jaarlijkse thermische oscillatie zijn.

Wat betreft de temperaturen, volgens de gegevens die sinds 1969 zijn verzameld door IDEAM in zijn meteorologische station op de nationale luchthaven Alfonso López, is de gemiddelde jaarlijkse temperatuur 28,4 ° C, met een maximum en minimum van 22 ° C en 34 ° C, de maximale geregistreerde temperatuur is 41,5 ° C en het minimum is 16 ° C. De warmste maand is april met gemiddeld 30 ° C en de koelste oktober met 26 ° C.

Op thermisch niveau is Valledupar de stad van Colombia met de hoogste gemiddelde temperatuur als alleen de departementale hoofdsteden in aanmerking worden genomen volgens IDEAM en de metingen geregistreerd op de luchthaven, niet in het stadscentrum, hoewel rekening wordt gehouden met andere klimatologische factoren net als de lage relatieve vochtigheid van 67%, de laagste van de hoofdsteden samen met Neiva, en de permanente wind (het is de derde stad van de hoofdsteden met de meeste wind gedurende het jaar, alleen achter San Andrés en Riohacha). thermisch comfort of thermische sensatie die in de stad wordt waargenomen, maakt het vergelijkbaar met steden als Santa Marta en Barranquilla, en ´´ koeler´´ dan andere zoals Montería en Barrancabermeja, waarvan de gemiddelde maandtemperaturen lager zijn maar met een hoge relatieve vochtigheid (> 80%) en bijna geen wind of wind.

Momenteel begint de stad Valledupar haar economie te diversifiëren en nieuwe perspectieven te openen, behalve de traditionele agrarische roeping van grote historische geldigheid. Sinds de oprichting van het Cesar-departement en de aanwijzing van de stad als hoofdstad, groeide de economische ontwikkeling van de nieuwe stad tot nooit eerder bereikte niveaus, die zich in de landbouw wist te consolideren als de eerste nationale producent van katoen en de tweede kudde vee. grootste van het land na Córdoba; nieuwe investeringen en een echt voelbaar welzijn met zich meebrengen. Tegen het midden van de jaren negentig werd de stad, net als de rest van het land, in een diepe economische crisis gestort die, ondanks grote moeilijkheden en administratieve tekortkomingen, grotendeels, zo niet volledig, werd overwonnen. De val van de katoenhandel, het wijdverbreide geweld en de komst van grote aantallen ontheemden in de stad dwongen de stad om, niet zonder grote moeilijkheden, nieuwe horizonten te openen op het gebied van levensonderhoud.

Derde sector

De demografische stijging die in Valledupar werd ervaren, bracht nieuwe behoeften aan diensten met zich mee die nu hebben geleid tot de installatie van een groeiende lijst van bedrijven die zich toeleggen op het verstrekken van gezondheidsdiensten, banktelecommunicatie en de ontwikkeling van handel als een inkomstengenererende activiteit. Momenteel en alleen rekening houdend met het stedelijk gebied van de stad, liggen de bronnen van werkgelegenheid bijna uitsluitend in deze sector van de economie, aangezien de industrie nog niet van de grond is gekomen en de landbouw, hoewel het globaal inkomen genereert in departementale cijfers, geen werkgelegenheid genereert voor het personeelsbestand van de stad wordt geschat op 200.000 mensen.

Valledupar streeft, net als de andere gemeenten van het departement, vooral naar agro-industriële projecten. De zuivelindustrie is belangrijk, waarvan de bedrijven Dairy Partners Americas - DPA (voorheen Cicolac), Coolesar, Klaren's en Lácteos La Primavera opvallen.

De gemeentelijke economie draait om de veehouderij. Vee is uitgebreid. De Cesar veeboerderij is het resultaat van de kruising van Creoolse typen met de zeboe. De regio is een producent van vlees en melk. Andere belangrijke landbouwproducten zijn katoen en rijst.

Demonym

Het is niet precies bekend waar het woord ´´vallenato´´ vandaan komt, ondanks de vele hypothesen die zijn blootgelegd. Volgens een proefschrift van de schrijver Ciro Quiroz had het aan het begin van de 20e eeuw echter een denigrerende connotatie en vonden de inwoners van Valledupar het zelf niet leuk. Om deze reden richtte don Miguel Vence, een basisschoolleraar, in 1915 een Valledupar Language Academy op, die slechts één keer bijeenkwam en vaststelde dat de naam van degenen die in Valledupar waren geboren ´´Valduparense.´´ was. de benaming vallenato is zeer wijdverbreid vanwege de invloed van het representatieve muzikale ritme van de stad.





Valledupar biedt toeristische trekpleisters zoals:

Omgeving van Plaza Alfonso López Pumarejo, met oude koloniale gebouwen en de kerken van La Concepción (het beeltenis van Santo Ecce Homo, beschermheer van Valledupar) en del Rosario (kathedraal van Valledupar).

De Hurtado-spa aan de Guatapurí-rivier, met de Hurtado-brug, de Sirena en het Lineal-park, waar de Pueblito Vallenato zich bevindt, waar je meer te weten kunt komen over de voorouderlijke gebruiken van de regio.

La Mina Spa, een natuurlijk zwembad dat zich vormt in de rivier de Badillo, 40 km verderop aan de weg die naar het dorp Atánquez leidt.

Recreatiegebied La Pedregosa.

Het Archeologisch Museum.

De belangrijkste toeristische attractie van de stad is het Vallenata Legend Festival, dat elk jaar eind april wordt gehouden in het Consuelo Araújo Noguera Vallenata Legend Park.

Een andere datum om de stad te bezoeken is tijdens de Goede Week.

Rondom de stad zijn er inheemse bevolkingsgroepen van cultureel belang, zoals Nabusimake.

De Valledupar Livestock Fair. Het wordt jaarlijks gehouden in het eerste semester. Het is een open markt waarop de veeboeren van de regio het beste van vee en paarden tentoonstellen, evenals een brede selectie van landbouwproducten. Handwerk en muziekgroepen worden ook aangeboden.

Valledupar staat algemeen bekend als de geboorteplaats van vallenato en viert jaarlijks het Vallenata Legend Festival. Het is ook een van de culturele epicentra van de Colombiaanse Caribische kust. De belangrijkste volksdans is de pilón-dans. Jaarlijks worden er in de stad carnavals gehouden. Hanengevechten zijn diep geworteld in de cultuur van de mensen.

De Vallenata-legende

Volgens de legende kwam de Tupe-natie in 1576 in opstand tegen de Spanjaarden omdat de vrouw van Don García Gutiérrez de Mendoza in een vlaag van jaloezie het haar van de Indiase Francisca, een huishoudster, had geknipt, wat een grote overtreding was. voor de indianen. Nadat García Gutiérrez zijn kudde in Unyaimo met andere Spanjaarden op 27 april had verlaten, verdween de indiecito Tupe Antoñuelo, die zijn page was, uit de kudde en meldde de verwonding aan de chef Tupe Blanco, die met zijn kapitein Panocha zijn partijen bijeenriep, de Coropomeima en de chimila Curunaima vielen de kudde aan en doodden de Spanjaarden. Toen gingen ze naar de stad en probeerden het klooster in brand te steken, maar het stak geen vuur, een feit dat ze toeschreven aan een Guaricha (zoals de Indianen de Maagd noemden, in dit geval de Maagd van de Rozenkrans) die met haar mantel de pijlen weghield die ze aan het gooien waren. De Indianen trokken zich angstig terug uit het visioen naar de savannes van Sicarare. De Spanjaarden, onder leiding van kapitein Antonio Suárez de Flores, volgden de Indianen naar de Sicarare-lagune (van zoet water) die door de inboorlingen was vergiftigd met Tabasco, zodat toen de Spanjaarden kwamen dorstig om te drinken uit de lagune , ze vielen dood. Dan wordt er gezegd dat de Indianen de Guaricha (de Maagd van de Rozenkrans) naar de Spanjaarden zagen lopen, wat hen erg bang maakte, en ze werden gedood of gevangengezet. Toen trok de gouverneur van Santa Marta, Lope de Orozco, de strijd aan tegen de chimilas, waarbij hij het opperhoofd Coropomeima, het opperhoofd Blanco, kapitein Panocha, de Indiase Francisca en haar echtgenoot Gregorio gevangen nam en doodde. Als gevolg van deze doden sloten de Indianen zich aan om de stad met geweld aan te vallen, zodanig dat er een tweede verovering moest plaatsvinden.



De literatuur die in de stad wordt geproduceerd is van oudsher van een fatsoenlijk type en pas tot de laatste jaren is er begonnen met het produceren van academische boeken en teksten binnen de faculteiten van de Volksuniversiteit van Cesar. De belangrijkste schrijvers van Valledupar zijn onder meer José Francisco Socarrás, pionier van de psychoanalyse in Colombia, Rafael Carrillo Lúquez met zijn werken uit de moderne filosofie, Tomás Darío Gutiérrez, historicus en advocaat, Hernán Urbina Joiro, historicus, essayist en journalist, onder anderen.



De muziek die in de stad heerst, zijn de vallenato, die de afgelopen jaren als de belangrijkste folkloristische uitdrukking worden beschouwd. De dansen zijn van het Afro-Caribische type, zoals de snelle puya, en vooral de pilón, een zangerig ritme dat de dagelijkse activiteit van de vallenatos van weleer en hun nauwe relatie met het werk van maïs samenvat.



La parranda vallenata is een sociale bijeenkomst rond een vallenato-groep bestaande uit een kassier, een guacharaquero en een accordeonspeler die traditionele liedjes vertolkt die verwijzen naar het landschap, het platteland en vrouwen. Het gaat vergezeld van alcoholische dranken zoals rum, cognac en whisky, die dankzij smokkel diep verbonden raakten met de Vallenato-cultuur. In een traditioneel vallenata-feestje houdt de man zijn kalmte en ridderlijkheid, wordt er geen grof taalgebruik gebruikt en glimlachen de vrouwen ondeugend, klappen maar dansen nooit. De nieuwe generaties veranderden het format van het feest door dans op te nemen. De vallenata parranda duurt tot in de vroege uurtjes, wanneer de sancocho wordt geproefd.

---