---

Le Grand-Hornu is een voormalig industrieel mijnbouwcomplex behorend tot de gemeente Hornu, gelegen in de Borinage, een kilometer ten oosten van het centrum van Mons, in Henegouwen in België. Het maakt deel uit van het belangrijkste erfgoed van Wallonië. In neoklassieke stijl componeer ik hetzelfde met de prachtige architecturen van de industrieel en samengesteld uit meer dan één lijst van mensen.



De site werd in 2012 op de Werelderfgoedlijst geplaatst tijdens de 36e zitting van het Werelderfgoedcomité.



Charles Sébastien Godonnesche, "algemeen landbouwer van de subsidies van de stad en de voorsteden van Valenciennes", verkreeg in samenwerking met twee Borains op 19 januari 1778 van de abdij van Saint-Ghislain het recht om de steenkoollagen van verbindt de concessie van de heerlijkheid van Quaregnon met de kelder van Boussu. De financiële moeilijkheden en de uitbuitingsproblemen nemen toe en bij de dood van Godonnesche in 1810 verkoopt zijn weduwe, Marie Antoinette Félicité Lemercier, de concessie aan Henri De Gorge, een rijke koopman uit Lille.



Henri De Gorge (1774-1832), een totaaloverzicht van de productie, het verkrijgen van de uitbreiding van de concessie, de bron van nieuwe putten en de ontwikkeling van de verkoop dankzij de uitstekende geografische ligging van de site, op een spoorwegknooppunt. Na de grillige races behaalde ik succes na het graven van de vijfde put in 1814, waardoor ik de uitstekende canapés van steenkool kon verkennen. Sinds 1816, het decor van een groot architectonisch project dat een moderne stijl omvat die in staat is om een ​​op de drie belangrijkste mobiele stijlen te tekenen en te behouden.



Vertrouw allereerst de Rijselse architect François Obin bij de realisatie van uw visionaire project. Bij diens overlijden in 1825 werd het project overgenomen door de Doornikse architect Bruno Renard. De laatste, afkomstig uit een rijke familie, en een leerling van de architecten van het rijk Charles Percier en Pierre Fontaine, heeft ongetwijfeld in Parijs gekeken naar het werk van Claude-Nicolas Ledoux gepubliceerd in 1804, inclusief een beschrijving van de evolutie droom van de koninklijke zoutziederij van Arc-et-Senans.



Het werk werd voltooid voor de ingebruikname van de beroemde machinekamer in 1831. Bovendien kreeg De Gorge tussen de tijdperken te maken met een hoorzitting met gewelddadige reacties in 1830, waarin zijn huis en de industriële installaties worden geplunderd. Stierf aan cholera in 1832.



De opbrengst van de concessie gaat voor 120.000 ton kolen voor een bedrag van 1.500 mensen. De weduwe De Gorge, Eugénie Legrand, berispt het beheer van de kolenmijn door deze na te laten aan haar neven die een maatschappelijk middenveld vormen.



De operatie werd in 1954 gearresteerd na maatregelen van de EGKS (Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal). Na de liquidatie, de montage van de woningen van de verkoop van vaker aan de bewoners van de woningen, plus de site van de kolenmijn blijft enkele jaren verlaten. In 1969 was ik het onderwerp van een koninklijk besluit dat tot sloop leidde.



De site werd in 1971 voltooid door een architect uit Hornu, Henri Guchez, die de site sindsdien heeft vernieuwd en gerestaureerd.



In 1984 richtte de provincie Henegouwen de vereniging Grand-Hornu Images op om de site te beheren en te beheren. De provincie kocht uiteindelijk de hele site en het kasteel van De Gorge in 1989 met de bedoeling er een culturele en seminariezaal van te maken. Tegelijkertijd ontwikkelt Grand-Hornu Images een tentoonstellingsbeleid gericht op design en toegepaste kunst, waardoor Grand-Hornu een van de Europese referentieplaatsen is voor de demonstratie van deze disciplines.



Na 2002 verwelkomt het complex het Museum voor Hedendaagse Kunst van de Federatie Wallonië-Brussel (MAC's), geïnstalleerd in de kelder van het onlangs gerestaureerde gebouw door architect Pierre Hebbelinck.



Château De Gorge herbergt een opleidingscentrum voor nieuwe technologieën Ter gelegenheid van de tweehonderdste verjaardag in 2010 leverde de site Grand-Hornu, die deel uitmaakte van het belangrijkste erfgoed van Wallonië, een bijdrage, samen met drie andere mijnsites. grote steden van Wallonië (Blegny-Mine, Bois du Cazier en Bois-du-Luc), de kandidatuur voor UNESCO Werelderfgoed.



Het dossier, dat in juli 2010 werd onderzocht, werd uitgesteld voor aanvullende informatie; Het werd begin 2010 opnieuw geïntroduceerd en in 2012 opnieuw onderzocht door UNESCO, dat door het universele eigendom moest worden erkend en door de huidige sites gerespecteerd moest worden. De site werd op 1 juli 2012 opnieuw aangesloten, samen met drie andere minisites in Wallonië.



Er zijn verschillende elementen:



Centrale industriële voorzieningen: dit is het hart van het bedrijf en het architecturale hart. Organisaties rond een grote ovale binnenplaats, zelf ingesloten in een grote vierhoek, omvatten de machinebouwwerkplaats (voor stoommachines in mijnen), verschillende studio's en winkels, een ijzer- en kopergieterij, een viertal met cokes, de lamp, stallen, een hooimachine en een administratief gebouw (genaamd "Huis van ingenieurs").

In 1854 werd het standbeeld van Henri de Gorge op de centrale binnenplaats geplaatst. In 1927 werd een mausoleum aangelegd op weg naar een crypte om zijn graf en die van ongeveer twintig leden van zijn familie te huisvesten. Het geheel wordt bekroond door een Christus aan het kruis. Deze gebouwen zijn volledig gerestaureerd.



Westkant van het oude industriële complex genaamd Grand-Hornu.



De arbeidersstad: voornamelijk gebouwd vanaf 1822, het omvat in totaal 425 huizen, geïnstalleerd op lange straten (maximaal 6), rechte lijnen en trottoirs. Ze omsluiten bijna de aanvulling op de energiecentrales. Elk huis heeft een broodoven, een watertappunt en een tuin. Al deze huizen zijn tot 1954 identiek, met uitzondering van de huizen van de voormannen (of voormannen). De mijn van de mijn werd uit de stad gehaald. De gevels waren geel met een zwarte verfraaiing. Slechts één huis, gelegen in de rue de Gorge, heeft deze versiering behouden. De huurprijs bestaat uit de tijd in mindering van één dag op het weekloon. Openbare voorzieningen voor minderjarigen: een school (verplicht voor kinderen onder de 12 jaar), vrijwel gratis ziekenhuis (niet meer aanwezig, op de huidige locatie van het winkelcentrum), een dorpshuis, groenvoorzieningen (plaats Groen, plaats waar een muziektent in ontwikkeling is). Sur en er waren 2.500 inwoners in 1829.

Het Château de Gorge, gevonden in 1832 (na het overlijden van de eigenaar), is nooit gebruikelijk. Het werd vooral gebruikt als ontvangstplaats tijdens prestigieuze bezoeken, zoals die van de Koning der Belgen Leopold I in 1832 en 1854.

De winningsputten, donker tussen 1778 en 1843, van 12 tot 12 jaar, verspreidden zich over de stad en de meeste dragen de namen van heiligen, met de voornamen van de vrouwen en dochters van de bazen van de mijnbouw. Ze bereiken een maximale diepte van 998 m. Destijds werd de steenkool uit de verschillende putten verzameld op de esplanade, gesorteerd en vervolgens verkocht in België en Frankrijk. Er is nauwelijks een spoor van deze putten, zonde van de slakkenbergen (die van putten 9 en 12) en een paar brandgasuitlaten.

---